"Mijn stilzwijgen is gekocht": nieuwe onthullingen over het dopingverleden van Mauro Gianetti, de manager van Pogacar

Ploc-ploc. Het is de vinger die de injectiespuit aanraakt. Regelmatig wordt het zwavelige verleden van Mauro Gianetti, manager van de drievoudig Tourwinnaar, de Sloveen Tadej Pogacar , via persprofielen nieuw leven ingeblazen. Zo ook aanstaande vrijdag 27 juni, een week voor de start van de Tour de France, met een onderzoek van Radio France . Het peloton van zijn kant deinst niet terug voor deze figuur aan het hoofd van het machtige UAE Team Emirates, wat Gérard Guillaume, voormalig arts van de Française des Jeux, deed zeggen: "Hoe kunnen we geloofwaardig zijn in de strijd tegen doping als we managers nemen wiens hele carrière door doping is bezoedeld?"

Wat niet helemaal waar is: Mauro Gianetti was in het eerste deel van zijn carrière een pelotonrenner met een bescheiden staat van dienst en werd daarom niet verdacht van dopinggebruik. Prestigieuze successen volgden elkaar op vanaf 1995, toen hij tekende voor de Italiaanse ploeg Polti, toen hij Luik-Bastenaken-Luik en de Amstel Gold Race kort na elkaar en zonder waarschuwing won. Deze periode staat bekend om het wijdverbreide gebruik van EPO in het peloton. In 1998 is het verhaal bekend: de Zwitserse renner startte aan de Ronde van Romandië en tijdens de derde etappe viel hij tijdens de beklimming van de Col des Planches in het kanton Wallis. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht. Mauro Gianetti, die nog geen volledig glad hoofd had, ontsnapte ternauwernood aan de dood.

De man, als druïdeleerling, injecteerde perfluorkoolstof (PFC) rechtstreeks in zijn aderen. Deze bekentenis is opgenomen in zijn medisch dossier, zoals gemeld door Radio France, waarin staat dat de voormalige hardloper, omdat PFC niet oplosbaar is in bloed, het verdunde met een emulgator. Twee artsen van het Universitair Ziekenhuis van Lausanne – die Gianetti niet behandelden – dienden een klacht in tegen onbekenden, en de rechtbank startte daarom een ​​onderzoek wegens "ernstig lichamelijk letsel" en "het in gevaar brengen van het leven van anderen". In deze procedure verzocht Gianetti om slachtofferstatus om toegang te krijgen tot het dossier en de getuigenverklaringen. Dit bracht een gerechtelijke bron, geïnterviewd door Radio France, die de onderzoeksrechter ontmoette die verantwoordelijk was voor het onderzoek, ertoe te zeggen: "Hij wilde de zaken in de doofpot stoppen. Het was duidelijk dat hij zich met de procedure wilde bemoeien om erachter te komen wie tegen hem had getuigd."

Tegelijkertijd klaagt Gianetti de twee artsen van het Universitair Ziekenhuis van Lausanne aan en eist hij een betalingsbevel (3 miljoen Zwitserse frank voor de een, 900.000 voor de ander), een specifiek kenmerk van het Zwitserse recht, een soort schadevergoeding die wordt geëist wanneer iemand zich benadeeld voelt. Een financieel zwaard van Damocles in het leven van de artsen, die uiteindelijk akkoord gaan met onderhandelingen met Gianetti. "In ruil daarvoor moest ik beloven nooit meer in het openbaar over deze persoon te spreken, en daar blijf ik bij," legde een van hen uit aan Radio France, zonder Gianetti's naam te noemen. "Je zou kunnen zeggen dat mijn stilzwijgen is gekocht. Het is het voorrecht van bepaalde mensen met een zekere macht. Ze hebben sowieso de mogelijkheid om iedereen het zwijgen op te leggen."

Wat staat Gianetti te wachten? Als manager bij Saunier-Duval, een ketelbedrijf, zag hij zijn renner Riccardo Ricco uit de Tour de France van 2008 worden gezet na een aantal geweldige prestaties (en, naar verluidt, een positieve test op EPO). Weer een kleine tegenslag in de sportcarrière van de Zwitser, die tien jaar later weer opkrabbelde en eindelijk de hoogten bereikte waar hij op had gehoopt (drie Tours de France met Pogacar) met de VAE-emiraten.